Een smalle kamer
bed, bureau, kast en stoel.
Wasbak met spiegel,
op de muur een bloemetjesmotief,
op het bedsprei ook.
Een kale muur.
Daarvoor een draad gespannen met paperclips,
voor eventuele kaartjes.
De eerste is al binnen,
een welkomstkaartje van de medewerkers.
Verder nog een map met daarin de huisregels.
Een eenzaam plantje op de vensterbank.

Dit wordt mijn nieuwe thuis.
Voor minstens drie weken,
misschien zes.
Maar het voelt koud, kil,
stil en alleen.
Zelfs nadat ik mijn tassen uitgepakt heb.
Een tweetal foto's zijn opgehangen,
tussen drie kaartjes in.
Mijn favoriete boeken staan op de plank,
mijn make up voor de spiegel.
Maar zelfs met mijn spulletjes er in
is dit nog steeds niet mijn kamer.
Mijn poging om dit verblijf vrolijk te maken
mislukt finaal.

Innerlijk zak ik in elkaar,
maar dat valt niet af te lezen
aan mijn beheerst uiterlijk.
Of eerder gevoelloos.
Apart eigenlijk:
Ik voel drie personen in me.
De eerste is de gevoelige persoon.
De tweede de gevoelloze.
En de derde het stukje niemandsland
tussen de eerste twee in.
De muur die niet toestaat
dat oost naar west kan,
noord naar zuid,
gevoel naar gevoelloos.

Gevangen in deze koele, afstandelijke kamer.
Gevangen in mijn lichaam, ziel en geest.
Waar is de uitgang?!!